«Έψαχνες το άλλο σου μισό,
ενώ σου έλειπες ολόκληρος».

Ξεφεύγοντας από τις λογοτεχνικές κατηγοριοποιήσεις που μέχρι πρότινος εντασσόταν (θέατρο, αφήγημα) καταθέτει ένα ατόφιο ποιητικό πόνημα που επεξεργαζόταν τα τελευταία δέκα χρόνια.
Η ποιητική συλλογή «Αγνώστου Η βία του βίου» είναι μια καταγραφή της βίαιης ενηλικίωσης του ανθρώπινου όντος αλλά και συγχρόνως, το χρονικό της περιπλάνησης του κατασπαραγμένου Εγώ, σε έναν προκατασκευασμένο Κόσμο.
Η συνύπαρξη επιγραμματικών σπαραγμάτων και υπαρξιακών ποιητικών χρονικών, που αλληλοσυμπληρούνται και ταυτοχρόνως αλληλοαντιτίθενται σε ένα «όλον», μας εισάγουν σε ένα σύμπαν τρομακτικά οικείο αλλά και αφοπλιστικά απρόβλεπτο, ταυτοχρόνως.
Στη συλλογή κατατίθεται από τον τίτλο κιόλας, «Αγνώστου Η βία του βίου», το κλειδί-προσωπείο, ο Άγνωστος, ως ανώνυμος συν-γραφέας, που δεν είναι άλλος από τον αναγνώστη.
Αυτή η αναίρεση του συγγραφικού προσώπου που είναι ο ίδιος, δυναμιτίζει εξ αρχής τη συγγραφική ταυτότητα όπως την ξέρουμε, καταργώντας το ανήκειν. Εισάγοντάς μας σε έναν μεγάκοσμο πέραν του χρόνου και του τόπου, για να συμπορευτούμε με τον Άλλον, ως «έτερον εαυτόν». Άλλοτε ταυτιζόμενοι και άλλοτε διαχωριζόμενοι, μέσω μιας αέναης οδυνηρής πορείας προς το πραγματικό.
«Αυτό το ζ στη ζωή, όλο βουίζει.
Δεν σέβεται τη νεκρική μας ησυχία»